Τις προάλλες είχαμε μαζευτεί στο σπίτι ενός φίλου..Ήταν βραδάκι και πίναμε κρασί. Το ραδιόφωνο έπαιζε μουσική αλλά θυμάμαι ότι δεν μου άρεσε καθόλου. Έτσι θέλησα να επιλέγω εγώ διάφορα τραγούδια από το youtube, τα γούστα μου παραήταν σκυλέ για την συγκεκριμένη παρέα..Αρχίσαμε λοιπόν να συζητάμε περί μουσικής, ποιότητας τραγουδιών- στίχων..μια συζήτηση δηλαδή που τουλάχιστον εγώ στη ζωή μου έχω κάνει άπειρες φορές..Μέσα από την κουβέντα αυτή όμως προέκυψε κάτι εντελώς νέο για μένα. Ξαφνικά γυρνάει και μου λέει ένας φίλος: "Σου αρέσουν τέτοιου είδους τραγούδια (σκυλάδικα, καψουροτράγουδα κλπ..) γιατί ταυτίζεις τις ενοχές σου με τους στίχους τους. Είναι σαν να σε δικαιολογεί κάποιος.". Εκείνη τη στιγμή τα' χασα λιγάκι γιατί δεν είχα σκεφτεί ποτέ κάτι τέτοιο. Αλλά όπως και να χει, ακόμα και αν είναι αυτός ο λόγος που τέτοια τραγούδια έχουν πέραση το βρίσκω πραγματικά σπουδαίο. Οι ενοχές, όποιες και αν είναι αυτές αποτελούν σημαντικό μέρος της προσωπικότητας του καθενός. Άλλοι τις αποδέχτηκαν και κατάφεραν να απενοχοποιηθούν και άλλοι παλεύουν χρόνια για να μην τις βλέπουν. Όμως υπάρχουν. Και όταν ένας/ μία καλλιτέχνης, ένας/ μία στιχουργός καταφέρνει να αγγίξει εκείνο το κομμάτι των ενοχών που είναι τόσο προσωπικό για κάθε άτομο είναι πραγματικά αξιόλογος. Όταν κάποιος ταυτίζεται με ένα τραγούδι και το γουστάρει πολύ τότε διασκεδάζει..είτε χορεύοντας τσιφτετέλι ή ζεμπεκιά είτε κάθεται στο τραπέζι και κατεβάζει αμίλητος τα ουίσκια του. Πάντως γουστάρει..Και όταν κάτι μας κάνει και γουστάρουμε είναι τέχνη, είναι ποιότητα. Άλλωστε στις μέρες που ζούμε μας έμεινε για να διασκεδάζουμε σχεδόν τζάμπα στο σπίτι μας μόνο η μουσική όποια και αν προτιμάμε, λίγο κρασί, σεξ και γέλιο..Το μαγικό τετράπτυχο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου