Κρίση,,Ποια από όλες????

Σήμερα είχε ένα πολύ όμορφο απόγευμα..Ένας όμορφος ζεστός ήλιος, τα δέντρα καταπράσινα, τα πουλιά να κελαηδούν, μια ηρεμία..Από τις στιγμές της ημέρας που όταν τις αντιλαμβάνεσαι, τις ζεις και τις κάνεις δικές σου, σε κάνουν να ξεχνάς την όποια κρίση, τα οποιαδήποτε δυσάρεστα που ακούς στις ειδήσεις και λες που ζω τώρα.. Ήταν οχτώ η ώρα όταν πήρα το αυτοκίνητο για να πάω για καφέ  στο σπίτι μιας φίλης λίγο πιο έξω από την πόλη..Στον επαρχιακό δρόμο καθώς οδηγούσα βλέπω πεσμένη, στην κυριολεξία, να σέρνεται μια κοπέλα..Φώναζε βοήθεια..Σταματάω πιο δίπλα, κατεβαίνω και την πλησιάζω..Νόμιζα αρχικά ότι τη χτύπησε αυτοκίνητο..Αυτή σίγουρα θα το ευχόταν αυτό..Έκλαιγε και ζητούσε απλά να την πάω σπίτι να κοιμηθεί. Η μύτη έτρεχε ιγμόρεια, τα μάτια της κατακόκκινα, δεν είχε τη δύναμη να σηκωθεί..Καλώ ασθενοφόρο..Έλεγε ότι έχει καρκίνο, ότι οι γονείς της δεν μπορούσαν να ρθούν να την πάρουν..Πήγαινέ με σπίτι..Πήγαινέ με σπίτι..Πώς σε λένε; Που μένεις; Δεν ξέρω που να σε πάω..Χρειάζεσαι βοήθεια..Να πάρω τους γονείς σου, πες μου τηλέφωνο..της έλεγα...Πλησίασαν κι άλλοι..Δεν ήθελε ασθενοφόρο..Σου λέω ότι έχω καρκίνο, από νοσοκομείο έρχομαι..δεν θέλω να ξαναπάω εκεί..Κάνει μια κίνηση και βγάζει την περούκα που φορούσε..Δεν έχω μαλλιά λέει,έχω καρκίνο..Γιατι δεν με παίρνεις; Φοβάσαι μην κολλήσεις και συ? Κόντεψα να λιποθυμήσω..Σοκαρίστηκα..ΦΟΒΗΘΗΚΑ..Το ασθενοφόρο ακόμη να εμφανιστεί...Την έβαλα στο αυτοκίνητο και ζήτησα από ένα νεαρό που ήταν εκεί να έρθει μαζί μου, για να βρούμε τη μητέρα της.. Τη βρήκαμε και την πήρε..Δυσκολευόταν να περπατήσει ακόμη..Αργότερα μαθαίνω ότι ήταν ναρκομανής αρκετό καιρό τώρα..Πήγαινε σε κέντρο αποτοξίνωσης και λίγο παράκατω ξανάπαιρνε τη δόση της και γυρνούσε με τρένο πάλι πισω στην πόλη..Δεν ξέρω τι είναι αλήθεια τελικά...Πάντως ένιωσα να παθαίνω κρίση..Αληθινή κρίση..Νέα παιδιά 20-25 χρονών ζωντανοί νεκροί..Οικογένειες αβοήθητες,,Στο έλεος μιας κοινωνίας σκληρής και φοβισμένης..Μιας πολιτείας αδιάφορης..Δεν λέω ότι οι ναρκομανείς δεν έχουν μερίδιο ευθύνης για τα μπλεξίματά τους..Έχουν και μάλιστα μεγάλο..Δεν ξέρεις όμως σε τι περιβάλλον μεγαλώνουν τέτοια παιδιά..Κόσμος που θέλει βοήθεια και δεν ξέρει από που να τη ζητήσει..Μάνες που για να ταίσουν τα παιδιά τους πηγαίνουν στα σκουπιδια, δίπλα από ταβέρνες για βρούν κανένα αποφάι. Αυτή είναι η πραγματική κρίση..Μια σάπια κοινωνία που καταρρέει..Σάπιοι είμαστε και σάπιους ψηφίζουμε..Φταίμε όλοι...Υπάρχουν παραδείγματα σαν αυτό που περιέγραψα και αντί να ντρεπόμαστε και να κοιτάξουμε σαν απλοί πολίτες, πώς εμείς οι ίδιοι στα πλαίσια της μικροκοινωνίας που ζούμε μπορούμε να οργανωθούμε και να βοηθήσουμε πρακτικά (πχ να αγοράζουμε τρόφιμα, απορρυπαντικά κλπ σε οικογένειες που τα έχουν ανάγκη, να δείξουμε δηλαδή ότι είμαστε άνθρωποι και να δώσουμε ένα ελάχιστο χέρι βοήθειας),το μόνο που λέμε είναι "τι κρίμα..ευτυχώς εμείς δεν έχουμε τέτοια..".Την κρίση την έχουμε εδώ και χρόνια μέσα μας..Είμαστε νευρωτικοί και αποξενωμένοι..Κοιτούσαμε πάντα τον κώλο μας μέχρι που φάγαμε όλοι μαζί την παπάρα..Απλά τώρα όλα βγαίνουν στη φόρα..Αν είμασταν πιο ανθρώπινοι..Αν είμασταν λιγότερο εγωιστές..Αν είμασταν λιγότερο άπληστοι. Αν είμασταν λιγότερο βολεμένοι.Αν είμασταν πιο δεμένοι.Αν ΑΝ αν...Τον παράδεισο τον φτιάχνουμε εμείς,είναι δίπλα μας, κοντά μας.Θέλει λίγη προσπάθεια να βελτιωθούμε σαν άνθρωποι και να έρθουμε πιο κοντά..Αν ξεπεράσουμε την εσωτερική μας κρίση, αν έχουμε περισσότερο θετική σκέψη, τότε θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε και τα πιο δύσκολα..Θα έχουμε λιγότερες αυτοκτονίες, λιγότερες καταθλίψεις, λιγότερους ναρκομανείς..Θέλει δύναμη, κουράγιο και κόπο.Αλλά μπορούμε να τα καταφέρουμε γιατί είμαστε άνθρωποι..Έτσι πιστεύω ακόμα τουλάχιστον...