Αγάπη μου, αποσυνδέθηκα συναισθηματικά...Μπορείς να με φορτίσεις;;

Έτσι μου μοιάζουν δεκάδες άνθρωποι που συναναστρέφομαι καθημερινά..Σαν κινητά τηλέφωνα..Άλλα παλιά τεχνολογίας, αχρησιμοποίητα εδώ και χρόνια, ξεχασμένα βαθιά σε κάποιο συρτάρι του σπιτιού, άλλα πιο καινούρια με περισσότερες εντυπωσιακές εφαρμογές που ο καθένας θέλει να τα αποκτήσει και άλλα που ο χρήστης τα κρατάει για χρόνια μέχρι να τα φτύσουν εντελώς είτε γιατί δεν έχουν λεφτά να πάρουν άλλο είτε γιατί τους βολεύουν τόσο πολύ που αν και δεν τους εξυπηρετούν πλέον, τα έχουν τόσο συνηθίσει που δεν τα αλλάζουν με τίποτα..Εγώ θα μιλήσω για τους ανθρώπους- χρήστες και για τους ανθρώπους- κινητά. Και οι δύο κατηγορίες είναι τουλάχιστον θλιβερές..Η σχέση που αναπτύσσουν μεταξύ τους είναι καθαρά χρηστικής σημασίας..Οι άνθρωποι- χρήστες χρησιμοποιούν τους ανθρώπους- κινητά τηλέφωνα για να ικανοποιήσουν καθημερινές ανάγκες τους..Λόγω ύπαρξης έχουν γι' αυτούς μόνο όσο δουλεύουν.Και έχουν δίκιο..Ποιος θέλει ένα άχρηστο πλέον αντικείμενο; Να του πιάνει χώρο και να του είναι ασύμφορο πια;; Η θλιβερή όψη των ανθρώπων- χρηστών είναι ότι άφησαν τον άνθρωπο που έχουν δίπλα τους και κατεπέκταση τη σχέση τους μαζί του, να αχρηστευτεί..Δεν νιώθουν πια συγκίνηση και ευγνωμοσύνη για την αγάπη και φροντίδα που τους προσφέρει γιατί αποτελεί γι' αυτούς μια απλή υπηρεσία, όπως των τηλεφώνων. Αφήνουν τον άνθρωπο να παλιώνει, τον ξεχνούν,τον αντιμετωπίζουν με αδιαφορία και την αβάσταχτη συνήθεια της καθημερινότητας.. Φταίνε γιατί σταμάτησαν να ποτίζουν με ζωή και αγάπη τον άνθρωπό τους..Εκμεταλλεύτηκαν την αδυναμία που τους έδειχνε και τον πάτησαν όσο μπορούσαν..Γίναν θύτες της σχέσης τους..Ενώ θα μπορούσαν να την ανανεώνουν συνεχώς αφού αυτοί είναι οι δυνατοί της υπόθεσης..Άφησαν τον εαυτό τους πάνω από όλα να βαρεθεί όχι μόνο τον σύντροφό τους αλλά και την ίδια τους την ύπαρξη..Το αποτέλεσμα;; Είναι δυστυχισμένοι χωρίς να ξέρουν τι τους φταίει..Η δεύτερη κατηγορία τώρα..Οι άνθρωποι- κινητά τηλέφωνα..Είναι άνθρωποι εξαρτημένοι από το σύντροφό τους.. Άνθρωποι που έχασαν τον ευατό τους μέσα στη σχέση τους..Άνθρωποι που γλυκάθηκαν στην κατάσταση της παντελούς έλλειψης αυτοεκτίμησης και προσπαθούν να ζήσουν με τα ψίχουλα ευτυχίας που τους χαρίζουν οι άλλοι..Ποια είναι αυτή η ευτυχία; Μα το να προσπαθούν να τους εξυπηρετούν..Το έγκλημα; Ότι νομίζουν ότι είναι θύματα..Όχι. Δεν τους έκαναν οι άλλοι θύματα. Αυτοί επέλεξαν να γίνουν και τώρα ζητούν οίκτο..Είναι το ίδιο θύτες όπως και η πρώτη κατηγορία..Μη σας πω και χειρότεροι..Γιατί με ένα ύπουλο, ακατανόητο σιωπηλό τρόπο, αυτό της καταναγκαστικής υπομονής και σιωπής, ζουν παρασιτικά στην πλάτη του άλλου..Δεν έχουν τη δύναμη να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και αυτό τους καταντά ελεϊνούς..Γιατί; Ικανοποιούνται με το να δημιουργούν ενοχές στους άλλους ανθρώπους..Ζητούν φόρτιση διαρκώς από τον άλλο για να συνεχίζουν να ζουν..Σαν τα κινητά..
Όπως και να' χει οι άνθρωποι δεν πρέπει να ανήκουν σε καμιά από τις δύο κατηγορίες. Οφείλουν να μεταχειρίζονται τον άλλο ισότιμα και με αγάπη..Αυτό θέλει κόπο..Κόπο γιατί πρέπει πρώτα να αγαπήσουμε και να γνωρίσουμε τον εαυτό μας..Μόνο έτσι μπορούμε να αγαπήσουμε τους άλλους..Αν δεν μπορούμε καλύτερα να φεύγουμε πριν χάσουμε και το λίγο γνωστό Εγώ που μας απέμεινε..